martes, febrero 06, 2007

Adiós, hasta siempre

No, no me despido yo. Aunque haga bastante tiempo que no posteo por quí, no me voy. Pero cada vez voy necesitando menos esconderme tras esta puerta, abierta en su dia para vomitar sentimientos que no quería albergar en mi interior solamente, y eso es buena señal.

Me despido de un familiar, alguien que ha luchado por conservar su vida, mucho, y a pesar de ello y que parecía que los rayos X le habían ayudado, al final todo quedó en en un suspiro de esperanza.

No nos veíamos mucho, pero cuando lo hacíamos los gestos eran amables i sinceros, como si el tiempo entre los encuentros hubiese sido mínimo.

Estés donde estés -muy arriba espero- te recordamos.

Hasta siempre.

sábado, diciembre 09, 2006

Cumpleaños....¿Feliz?

Hace 3 días que estoy en el segundo año de mi nueva vida.
Hace 3 días me acordé, y hace 4 y 5 y 6....llevaba días pensando en ello. Un año ya, entero!!
Han sido muchos días, tantos como 365. Al principio caminaba entre arenas movedizas i fangosas pero poco a poco el suelo se ha ido endureciendo y ya camino sobre suelo más firme.

He conocido a mucha gente y he hecho otras tantas cosas, la agenda de mi teléfono se ha quedado colapsada. Llamo y me llaman, quedo, veo, salgo, disfruto de muy buenos momentos. Todo va viento en popa para dejar atrás a recuerdos que prefiero no recordar, olvidar.

Pero no del todo, siempre he pensado que somos la suma aritmética de nuestras vivencias, si eliminamos algo de nuestro pasado le estamos restando factores a nuestra propia ecuación y por lo tanto cambiaremos el resultado final (ahora, el presente). Pero no nos enriqueceremos de nada, simplemente perdemos resultado.

Prefiero que lo pasado se quede en la euación y el tiempo y las nuevas exepriencias ya lo irán tapando de tal forma que vaya cambiando poco a poco y enriqueciéndome como persona y como ser.

Recomiendo: Butterflies & Hurricanes - Muse

martes, noviembre 07, 2006

Tiempo, Mejor, Bien

Ya no escribo tanto, no porque no quiera, porque no tengo tiempo!!!xDD, tiene gracia, me falta lo que yo digo que es lo más importante, pero está bien invertido creo.

En estos últimos meses me han ido sucediendo infinidad de cosas, de propuestas con que ocupar mi tiempo y he llegado a tal punto que no tengo casi tiempo llibre.
Pero eso me va bien, bien para que el pasado cada dia que amanece sea más pasado.

Cada dia me siento mejor, no me voy dando cuena continuamente, sólo cuando tengo algun momento de respiro y miro por encima del hombre hacia días ya pasados, para ver cuanta ventaja les llevo. Cada vez están más lejos, mejor.

No quiero dejar de escribir aquí y no tengo la menor intención de hacerlo, aunque inicialmente abrí este blog para expulsar todo lo malo, todo lo malo terminará por acabarse. Entonces ya veremos que escribo.

Huyo del amor, de momento, eso me indica, con lo enamoradizo que soy, que aún quedan recovecos sucios que hay que terminar de vaciar.

A la espera de saber que me depara el destino, continuo cuesta arriba, pero ya no es tan inclinada.

Recomiendo: Butterflies & Hurricanes (Muse), el otro día estuve en el concierto, una pasada.

lunes, septiembre 18, 2006

Cabellos de fuego

Pasa el tiempo y no desapareces de mi memoria, ¿Por qué?. Sé que no quieres verme, que me tienes miedo, erróneo, estás equivocada, pero me lo tienes. Espero que vaya desapareciendo.

El otro día nos cruzamos de nuevo, no sé si me viste, yo sí, estabas trabajando, este trabajo sin horarios...que putada...a veces, supongo.
Tus rizos, como me gustan, mejor que con el pelo liso. 2 fueron los días que fuimos a cenar uno viniste con el pelo ondulado, su forma natural y el otro, liso. No digo que te quede mal pero para mi gusto mejor el ondulado, te da más vida, mas vida a esa mirada tan intrigante que investigaba y estudiaba mis movimientos.

No sé cuánto dolor te causé, pero fué por un malentendido, ya sé, por lo menos, que sabes que fue eso pero no me has dejado expresarme, tengo ganas de contarte lo que pasó y cómo pasó para que entiendas que no fue nada, por lo menos por mi parte, fue algo absolutamente inocente. Lo siento, perdona.

Yo tampoco creo que seas mala persona, pero tienes un pasivo/agresivo o viceversa que no entiendo. No se como hacerte reaccionar, a retomar el contacto. Me da miedo que a cada paso que intente dar te alejes un poco más de mí.

Sólo quería una amistad, eras la primera persona que conocía en mi nueva vida, no supe llevarlo, no estaba preparado para conocerte, conocer alguien como tú...

No se si el tiempo o el hecho de que se hacerque el invierno y las probabilidades de volver a concidir en la S.Z. harán que nos volvamos a ver, a cruzar, a mirarnos, a hablar...

El tiempo, el maldito y benerado tiempo...

Espero y deseo que todo te siga iendo "bien, muy bien" como me dijiste la última vez que escuché tu voz.

Recomiendo: Las nuves de tu pelo - Fito y los fitipaldis

lunes, agosto 21, 2006

Los ángeles también lloran

Hoy lo he comprobado, un ángel ha llorado en mi coche, ha explotado porqué ya no podía más.

Hoy me he ido con unos colegas de marcha por la tarde a una discoteca, todo muy bien. Uno de los compañeros ha estado hablando con una amíga suya a ratos, una chica realmente guapa donde las haya y sonriente y de todo.
Bien, al final, no sé como, pues ha venido con nosotros y la hemos acercado a su casa.
Por el camino, el colega le decía lo guapa que era etc etc etc, se la quería camelar (por otro lado no decía ninguna mentira). De pronto ella ha dicho que ya estaba harta y acto seguido se ha puesto a llorar. Decía que estaba harta que la gente le dijera eso y que sólo por ser guapa y no tener novio que todo el mundo dice de ella que es una golfa, etc etc etc.

Hemos intentado que sacara toda la mierda y la hemos calmado, hemos hecho que se riera y la hemos dejado en casa.
Pobre chica, debía de estar muy quemada porque de los tres chicos que íbamos en el coche a dos nos había conocido cinco minutos antes.

Por lo menos espero que mis palabras hayan servido para algo. Cuídate y pasa de lo que digan los demás aunque ya se que es difícil. Al final el tiempo pone a todo el mundo en su sitio.

miércoles, agosto 09, 2006

Trabajos de Memoria II

Bueno, desde mi último post memorístico ya han pasado algunos días y he ido recopilando algunos comentarios en un .TXT.

E aqui lo que he ido recordando:

Dijiste: "Es que N. se desvive por V.". Coño te contestaré a la Gallega: ¿yo no me desvivía por tí antes de traicionarme?, no anteponía tus deseos y caprichos a mis necesidades?No me adelantaba cuando llovía a abrir el coche o te dejaba mi paraguas para que o te mojaras, no te acurrucaba cuando hacías la siesta...y muchos otros pequeños detalles, que me dijiste que recordabas, ya sólo serán eso, recuerdos.

Dijiste: "Si me pones los cuernos te dejaré". ¿Y que hacías tu con ese en la cama?

Dijiste: "Si te metes coca te dejaré". Nunca la he pobado, cosa que no se puede decir de tí, a sí, ahora recuerdo lo que hacías con ése en la cama, pagándole en especias, no? eso es lo que tu vales.

Dijiste: "Se acabron las mentiras". xDDDDDDDDDDDDDDDDDDDD DDDDDDDDDDDD DDDDDDDDDDDDDDDDD DDDDDDDDDDDDDDDDDDD DDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDD DDDDDDDDD DDDDDDDDDDDDDDDDD DDDDDDDDDDDDDDDDDDD i un gran JA!. Me parece que ya me lo tomo a cachondeo.


Hasta aqui lo que he ido recordando, supongo que hay más, pero cuanto más tiempo pasa menos ganas tengo de seguir mirando atrás y mirar más hacia adelante.
Sólo espero que no te vuelvas a cruzar en mi camino.
Aún siento algo malo, ¿odio, quizás?, no lo sé, nunca había sentido algo semejante, sólo sé que es malo, asqueroso.

Los sentimientos no se pueden medir, la energía sí.
Si lo que siento fuese energía ya no existiría la vida en este sistema solar, se habría desintegrado.

Pero lo combatiré...



y al final la victoria será mía...

martes, julio 25, 2006

FIB 2006

Vaya tinglado que tenían montado en Benicássim.

Fuimos sólo el domingo, a mis colegas les interesaba Madness, yo además también aprovecharía para ver Depeche Mode y Placebo, el primero me lo presentaron hace ya años, al segundo lo descubrí hace relativamente poco, unos meses quizás, no recuerdo....

Llegamos sobre las 17:30 y ya empezaron algunos conciertos en escenarios más pequeños ya que la zona del escenario principal no se habría hasta las 20:00.

Intentamos estar bastante cerca en Madness, pero ni muy muy cerca ni lejos, para estar más o menos con espacio para bailar i moverse, al final nos tuvimos que hacer nuestro propio espacio, más bien dicho cada uno se hacía su propio espacio para poder saltar al ritmo de One Step Beyond, Our House,In the city,It must be love,Madnes o Night boat to Cairo entre otras. Trajeron mucha marcha desde el principio y los "sólos" del trombón y el saxofón pusieron la guinda al pastel.

En Depeche yo me adentré más que ellos entre la multitud para poder verlo bien, aquí ya se notaba el despliegue de medios de los que disponen este tipo de grupo tan míticos, parafernalias encima del escenario, proyecciones, etc... Salieron bastante de ídolos, como aquel que ya tiene el trabajo hecho (es una simple opinión personal), pero fué una pasada y dieron el callo como el que más.

Si Placebo y Depeche fuesen dos grupos de iguales características, para mí fué mejor el de Placebo, salieron con muchas ganas desde el principio y se le veía en la cara del cantante cuando lo enfocaban a través de las dos pantallas gigantes.

Al acabar Placebo aún quedaban 2 grupos más y había fiesta tecno y otras cosas, nosotros yq teníamos decidido de antemano que no íbamos a casa...

1 dia, 3 conciertazos. No miro la pasta que voló en un dia porqué me dá igual, la tenía y para mí ha estado bien gastada, así que...

Lástima de no haber podido estar algún día más.

Se lo recomiendo a todo el Mundo.

Hasta Pronto. V's

P.D.: Hoy no hay recomendaciones, con los tres grupos nombrados, sobran (o no hacen falta, que no es lo mismo).

miércoles, julio 12, 2006

Trabajos de memoria

Alguna vez he dicho que tengo tan buena memoria como buen olvido.Pero lo olvidado no queda borrado, y se puede recuperar.
Recuerdo que dijiste:

"Te esperaré el tiempo que haga falta". Joder, un mes, y ni eso, a saber cuando empezaste con el otro. Yo estuve a tu lado desde que empezó todo a "irte mal", hace ya 4 años... o incluso algo más.

"Espero que esto no sea una jugarreta". Ya hemos visto quien se la ha jugado a quién...

"Siento mucho haberte traicionado"(Llorando). Tienes razón, me traicionaste, hace unos días busqué el significado exacto de la palabra traición. Aunque yo no me sentí traicionado en su momento, sí, me traicionaste, faltaste a la confianza que yo tenía en tí, total y absoluta. Pero en ese momento aún te quería y estaba enamorado de tí, el amor es ciego dicen, corroboro que es cierto.Por cierto, las lágrimas, de cocodrilo.

"Me arrepentiré toda la vida de haberte dejado". Haberme?, creía que lo habíamos dejado de mútuo acuerdo al ver que sólo íbamos a peor. Bueno, da igual. Eso eso, arrepiéntete (aquí debería ir un insulto, pero mi educación y tu ínfimo valor me lo impiden).

Y todo ésto sólo este mes, si voy retrocediendo en el tiempo no quiero ni imaginarme las cicatrices que se volveran a abrir y a sangrar...

Sabes de lo que me arrepiento yo? de haber desperdiciado todos estos años de mi vida que nada ni nadie me va a devolver.

Todo lo positivo dicho en anteriores posts lo mantengo, pero entonces no había nada malo, ahora añado esto para equilibrar la balanza, creo que ya te quiero tanto como te odio, o incluso te odio más de lo que te quiero. Cuando me haya transformado espero estallar y que todo desaparezca, entonces...

"Y finalmente, la victoria será mía. Porque por mucho que renuncie a todo lo que me pertence, aunque todo el mundo me de la espalda, aunque no me queden fuerzas para levantarme, yo y solo yo tengo la capacidad para que mi bien supere tu mal. Será entonces cuando tu existencia será irrelevante; i, la victoria, mía" (mi hermano)

De momento esto es todo...de momento, que aún me queda munición para rato. Hacer puntería en este blog creo que me va bien... y tb puede servir de recordatorio en momentos de debilidad.

RECOMIENDO: Du Hast - Rammstein

domingo, julio 02, 2006

Hecho y des-hecho

Un puto mes, eso es lo que te ha durado la paciencia. Eso es a lo que te referías cunado decías "te esperaré el tiempo que haga falta"?
Tú querías una respuesta ya, volver conmigo immediatamente, eso no te lo puedo dar ya te lo dije.
Ahora ya no quieres que nos veamos, ya tengo mis sospechas que no desmintiste, hay otro. Bueno, por lo menos ahora se "cuanto" me quieres. Eres una cerda, crees que puedes jugar conmigo y con mis sentimientos como si fuesen una puta mancha de vómito en el suelo?

Supongo que este enfado se me pasará, como todos los anteriores, los que aguanté durante 4 largos años, pero preferiría que no fuese así, pasar del amor al odio y con el tiempo a la indiferencia, entonces habré vencido.

No es que yo tenga disculpa, aparecía y desaparecía según me convenía pero estoy hecho un lío enorme, lo pasado no queda tan pasado y el presente se me divide, esto me lleva a ver dos mundos futuros y no se en cuál será mejor vivir.

Supongo que será lo de siempre: tiempo al tiempo. Tengo tan buena memoria como buen olvido, eso lo dijo el abuelo de no se quién, a mi también me pasa, a veces quisiera que no fuese así.

Recomiendo: You can't always get what you want - Rolling Stones

lunes, junio 05, 2006

revoltijo de sentimientos

Ahora vas y me dices que no te casas, que no le quieres, que en 2 semana te ha tratado peor que yo en todos los años que estuvimos juntos. Que nadie te ha tocado como yo lo hacía. Que me quieres a mí, que quieres estar conmigo y que si hay una sola posibilidad de volver a estar juntos que me esperarás a que me decida.

Pues sí cariño, sí existe esa posibilidad, pero ahora no. Necesito tiempo, ahora no puedo ofrecerte lo que te pude dar en su momento. Y aún habiéndote dicho esto decides esperarme, gracias, millones de gracias.

Sólo te pido lo más importante en esta vida, tiempo...

Sé que no esperarás eternamente, tampoco lo necesitarás, pero no te impacientes por favor, no me ahogues...


Recomiendo: Las nubes de tu pelo (Fito & Fitipaldis)

viernes, mayo 19, 2006

Tocado

Sí que me alegro, sí. Pero también me entristece, me entristece saber que te he perdido, aún tenía una mínima esperanza de recuperarte pero de la manera que te he tratado esto últimos tiempos normal que hayas buscado cariño en otras latitudes.

Estoy bastante tocado, pero no hundido, estaba saliendo a flote poco a poco y me has añadido peso extra en mi ascenso, me costará un poco más pero continuo escalando, llegaré a la cima.

Tu haces tu vida y yo la mía, la vivo como puedo, no como quiero aunque eso es lo que parece. Sé feliz, espero que tus últimas decisiones sean correctas y sepas lo que haces, a mí me parecen un tanto precipitadas pero no voy a ser yo quien te juzgue...

Mirandolo fríamente lo que más me jode es que yo te sufrí y él te disfrutará...pero bueno, la vida és así. No sé si vale la pena luchar por tí, te lo he perdonado todo, y perdonar és olvidar, pero cada vez que miro mi corazón veo tantas cicatrices....

Tengo ganas de verte aún pero entiendo los motivos de tu negativa a quedar, quería decirte muchas cosas, hasta recordarte la cronología de tu sufrimiento y como yo he acabado teniendo la razón como siempre, si no hubieses sido tan estúpida...

Que te vaya bien, de verdad. Yo voy subiendo, pasito a pasito, lentamente, pero el paso es firme, decidido, fuerte.

Recomiendo:
- I can't get you out of my mind - Kylie Minogue
- Feelings - Offspring

lunes, mayo 15, 2006

Hay un tiempo para todo

Para sonrerír, para llorar, para disfrutar, para sufrir, para el amor, para la guerra...y así seguiría infinitamente.

Yo siempre digo que "Tempus fugit", pero todo llega, paciencia, vive...
A veces me contradigo a mi mismo y soy capaz de encadenar comentarios opuestos entre si pero que ambos tienen razón.

No hay palabra más cercana a otra que su opuesta, como en un círculo. A todo se le puede buscar la circularidad y si no se encuentra és que a lo mejor no se ha cerrado.

Hay momentos para todo en lo que puede pasar de todo, el cruce anterior que se tomó en la vida condiciona todos lo demás, pero és como una red, siempre se puede reencontrar el camino deseado.

Hoy me has dado una noticia bueníssima, estoy que no quepo en mí de felicidad, eres feliz!!!!
Ya te tocaba, después de tanto sufrir... ahora toca disfrutar, disfrutar de la vida, me alegro mucho, muchísimo!!!
Yo ya te lo decía: "encontrarás a otro mejor que yo" y tú no me creías. jejeje. No sé si és mejor que yo, ni me importa, lo que me importa es que eres feliz como un día lo fuiste conmigo...
Nunca me hiciste caso. "Debes partir de la base que yo siempre tengo la razón" siempre te decía, ya se que es muy egoísta, pero mi plan ha funcionado, sólo hacía falta lo de siempre, tiempo. Siento haberte tratado tan mal desde que lo dejamos, era para que te despegaras de mí, lo siento, perdóname.
Poco a poco te sentías menos mal hasta que empezaste a sentirte mejor. Ahora, eres feliz, espero que te cuide, te lo mereces.

Sí, estás perdonada de todo, ya te lo he dicho y te lo diré en persona, para que te quede bien clarito, también he pasado lo mío pero como sé lo que te ha tocado pasar a tí lo considero ínfimo.

Ahora ya puedo verte, tengo ganas de verte, de ver lo feliz que eres. Claro que sí, enhorabuena, vive y disfruta.

Y al final todo queda en... equilibrio. Posted by Picasa

domingo, mayo 14, 2006

Se acabaron los malabares

Pues ya está.
Éste es el año que más lo he seguido, espectacular.
Las calles llenas de gente, escenarios, malabaristas y acróbatas....
A veces me gustaria tener la cámara de fotos en mis hombros en vez de la propia cabeza, ¿Os podéis creer que ni un puto dia me he acordado de ella...?
Más de 60 compañías y 160 funciones, y yo que creía que este finde sería aburrido...que equivoado estaba!!

Bien pensado, si me dejara la cabeza en casa en lugar de la cámara, ¿Cómo hecharía las fotos sin los ojos? xDDD.

miércoles, mayo 10, 2006

Arrancan los malabares


Bien, otro año más. Hoy ha empezado la feria del circo en la calle de Reus, el TRAPEZI. Durante 4 días, grupos de teatro malabar, juegos de manos, equilibrios y mil filigranas y piruetas mostrarán sus habilidades en las calles de esta ciudad.
La verdad es que siempre resulta espectacular ver espectáculos malabares con fuego o ver gente colgada de una cuerda haciendo piruetas en el aire.
Supongo que mañana por la noche iremos a asomar la cabeza con los amigos.

más info en: www.trapezi.org

Recomiendo: El roce de tu cuerpo - Platero y tú Posted by Picasa

jueves, mayo 04, 2006

Controlando

Me parece que voy dándome cuenta por la sinuosa carretera por la que me muevo, no me había parado a pensar, a reflexionar, desde que todo ocurrió sólo había dado gas a fondo e iba acelerando y acelerando, cada uno debe ser consciente por dónde se mueve y hasta donde puede derrapar en cada curva.

Después de un par de salidas de pista he parado. Punto muerto, el motor ronronea, aún quiere más caña y se la voy a dar, pero controlando. Mi vida la controlo yo, pero estaba como perdido, en otro lugar.

Yo siempre digo "tiempo al tiempo", "todo llega" y ese tipo de cosas, la gente me pregunta de donde saco mis frases célebres, "Top Secret" les digo yo, me dicen que les van bien, en según que momentos.
¿Por qué no me las aplicaré a mí mismo? He pensado.

Decidido, arranco de nuevo, pero con otra mentalidad, dispuesto a curvear como hasta ahora, pero con cabeza, controlando la derrapada, disfrutando del chirriar de las ruedas, el humo. Espero cruzarme con muchos paisajes diferentes, no quiero estrellarme, quiero llegar cuánto más lejos mejor, cada kilómetro és un poco más de experiencia y algo más vivido.

Vivir, quiero vivir!!!!
 Posted by Picasa

lunes, mayo 01, 2006

De Bodas

Bueno, ya pasó el fin de semana oficial. Hoy toca relax.
La boda del sábado fué bien, como ya dije no es que tuviera muchas ganas de ir pero bueno, se fué. Por lo menos después salí de fiesta y casualmente estábamos todo el grupo en la S.Z., la música no me triunfó mucho, pero lo que vale es la compañía.
Por cierto, la ví a ella, y sé que ella me vió a mí pero sin que se cruzaran nuestras miradas, no nos dijimos nada, no sé si es bueno o malo, pero lo que sí sé es que no sentí nada al verla, mi conciencia ya está tranquila.

Lo importante para mí era el domingo, las bodas de oro de mis abuelos. Fué estupendamente y todo el mundo estuvo muy a gusto. Me alegro mucho, yo estuve de coña y me pasé toda la comida hablando con dos tíos algo más mayores que yo los cuales veo sólo en este tipo de acontecimientos. Nos pusimos al día y me recomendaron algún que otro local de Tarragona que parece la mar de interesante...
Eché la tira de fotos, esto de la cámara digital es un chollo, XDD.

Felicidades, pareja!!

 Posted by Picasa

viernes, abril 28, 2006

Cogiendo Fuerzas

Buf, menudo finde me espera...

Sábado de boda, no es que me entusiame mucho ya que es una prima segunda a la que no veo casi nunca, pero ya que me han invitado...pues voy.

Y el domingo...eso si que tengo ganas, mis abuelos cumplen 50 años de casados!! En realidad hoy es el dia exacto pero lo celebramos el domingo. No es que me digan nada los actos religiosos, más bien todo lo contrario, pero son 50 años...

Además me he involucrado un poco. Hice el diseño de las invintaciones, lista de invitados, restaurante, distribución de mesas...quería ayudar.

Espero que salga bien y todo el mundo lo disfrute, va por ellos, mis abuelos.



Suerte que el lunes es fiesta y me lo podré dedicar, en plan egoïsta, XDDD. Ya he llamado a mi colega de rutas moteras A. y nos daremos un garbeo por las carreteras de los alrededores...

Salu2 gente!!

martes, abril 18, 2006

Hoy todo es mierda

Joder, con lo bien que iba el dia, va y al salir del curro...crash, ostión con el coche. Encima solamente 2 semanas después de caerme con la moto, da que pensar.

Sí sí, yo estoy bien y "sólo" son daños materiales.

Hoy es de esos días en los que me gustaría tener a mano un saco de boxeo o poder hacer un partido de squash, para desfogarme y sacar todo la rabia que llevo dentro.

Suerte que mañana será un nuevo día y veré las cosas de otra manera. Lo sé, me conozco.

JODER!!! MIERDA!! FJKSAHFASDJKHFASDKFJHAASKJFHA FF SOIAS KJAHF AKL (mejor en cifrado, que si no me llamarías malhablado, XDDD).

Tendré que apresurarme a sellar algunas cosas pendientes. Ahora entindo cuando me decía "Y si mañana no estudieses?" y yo le decía "No digas esas cosas, coño!". En un puto segundo se puede desvanecer todo, tus deseos, tus pesadillas, tu mundo...tu vida.

Ya lo dicen: "No dejes para mañana lo que puedas hacer hoy".

Ahora estoy en modo acelerado, procuro no perderme una, estar en cuantos más sitios mejor. Había empezado a darme cuenta de ello y quería frenar, hacer demasiadas cosas a la vez no puede ser bueno, pensaba que me emborracharía y queria frenar. Visto lo sucedido creo que continuaré un poco más y ya pasaré la resaca como pueda.

Conducid con cuidadín...

Recomiendo: Don't give me names - Guano Apes (Don't Give Me Names, 2000)

domingo, abril 02, 2006

Me Alegro

Ayer me llamaste, otra vez, no vi tu llamada hasta mucho rato después, justo después de caerme con la moto, estaba muy nervioso y miré el móvil por casualidad y vi tu perdida.
Dudé, dudé mucho ya que nuestras últimas conversaciones estaban llenas de mierda y en ese momento aún me temblaba todo el cuerpo. Pero te llamé, por si acaso, por si necesitabas ayuda.

Me alegro, me alegro mucho por tí, de verdad. Ya era hora de que empezaras a andar, a salir de casa, ahí fuera hay un mundo immenso que te puedes comer a bocados.

Hablamos un buen rato, de muchas cosas, de tí, de mí, de los demás, de eso, de lo otro y de lo de más allá. Me gustó. Te noté tranquila y serena. Lo celebro.

Gracias por interesarte por mí, yo voy haciendo, intento no parar para no perder el equilibrio (buen momento para escibir esto, XDD, después de caerme con la moto).
Espero algún día no tener miedo a llamarte, si no lo hago es por eso, por miedo. Cuando pienso en tí aún se despiertan muchas cosas en mí. Tranquila, te llamaré, no se cuando, pero lo haré, y te devolveré lo que me has pedido, es todo tuyo, siempre lo fué, lo tenía yo por mi posición en tu vida, pero ya dimití.

La verdad es que sí tengo ganas de verte, pero aún no puedo, quiero poder mirarte a los ojos y sentirme bien, sin hundirme y que mi corazón no llore. A mi también me dolió dejarlo, y todavía me duele pero no podíamos continuar... aunque siempre serás especial para mí, una amiga muy especial.

Por la gente no te preocupes, siempre te decepcionaran, no esperes tanto de la gente, la gente nunca es como tu esperas y mucho menos te darán todo lo que tú les das. Eres demasiado generosa, y si no es eso, esperas demasiada reciproceidad. No te equivoques, la gente va a su puta bola. Y sí, los tíos se fijan sólo en tu físico, ya lo hacían cuando estábamos juntos, ya me daba cuenta. Pero si por fuera eres guapa, aún lo eres más por dentro, pero eso que lo descubran ellos solitos si son lo suficientemente maduros.

Me alegro por tí, de verdad.

Ya te diré algo. Un beso y un achuchón de los que a tí te encantaban.

Londres

Iep!!, ya no me acordé de ponerlo aquí, XDD.

En fin, que el ya pasado fin de semana del 24, 25 y 26 de marzo me fuí a Londres con unos amigos.
Una visita rápida y fugaz pero muy bien. Llegamos el viernes por la noche, tarde, así que de ver algo ya nos podíamos olvidar, sólo lo que nos permitió la ruta del bus hasta casa de nuestros amigos.
Ya por la mañana nos levantamos pronto y no perdimos el tiempo, nos fuimos a desayunar el típico "English Breakfast" y estuvimos todo el día metro arriba metro abajo viendo lugares típicos y no tan típicos.
Acabamos la jornada ya tarde, en un pub, bebiendo como cosacos, XDDDD.

El domingo sólo nos sirvió para ir al aeropuerto a por el avión y volver a casa.

P.D.: Londres es carísimo, paso de contar lo que me he gastado, para mí no ha tenido precio, para todo lo demás, Master Card, XDDD.

Salu2, besos y V's!!!

viernes, marzo 24, 2006

Todo Listo

Bueno, pues ya está todo listo. La maleta, horarios, etc.

Me voy a Londres a pasar el fin de semana!!! (por si no lo había dicho). Uno compañeros me dijeron de ir hace mas o menos un mes. Sólo teníamos que pagar el billete de avión ya que estaremos en casa de una amiga que vive allí.

Como desde cerca de donde vivo sale un avión de esos de bajo coste nos ha salido muy bien. 60€ ida i vuelta. Más lo que nos gastemos allí, claro está.

Vamos 9 personas, allí hay 2 viviendo, ya os contaré que tal...

Nos vemos!!!

Recomiendo: Paul Oakenfold - Southern Sun

miércoles, marzo 22, 2006

Dr Django (Mudado) (20/03/2006)

Pues bien, ayer tocó otra vez concierto en la S.Z. Dr Django, SKA + Reagge, USA. Como no podía ser de otra manera fuí con mi amigo G., que es quien me arrastra a estos sitios.

El concierto empezó suave, con un ska melódico y tranquilito, pero a medida que pasaban las canciones se iba animando la cosa, sobretodo después de que le sirvieran un whisky y un Chartreuse, XDD. Una esponja el tío, glup, glup, 2 tragos, no más, XDDD.

Fue como llevar un coche a un banco de potencia, vas acelerando y acelerando hasta llegar al corte.

La verdad es que fué un conciertazo y el tío estuvo 2 horas allí dando cañita, acompañado de unos músicos muy jóvenes, pero no veáis como tocaban... Al final lo remató con una canción de Dr. Ring Ding y un par de Skatalities. Allí ya el personal se volvió como loco,

Un conciertazo. Una vez más, gracias G., siempre sabes hacérmelo pasar de puta madre.

Lavando (Mudado)(11/03/2006)

Quien me iba a decir a mi que la moto tendría tantos recobecos inalcanzables....Buf! No llegaba!

Tengo las manos demasiado grandes, o la moto es demasiado pequeña, XDDD. La cuestión es que ya hace 6 meses que tengo la moto y siempre la había limpiado en plan "quitar el polvo" pero hoy he decidido cojer la esponja y el jabon y quitarle toda la "mierda" más incrustada, aquella que a simple vista no se vee pero que está, sobretodo por la parte del motor.

Y encima como es de refrigeración por aire, jodete que para limpiar entre las alas del bloque...No había quien hiciera pasar la esponja por allí en medio!!!

La verdad es que de cerca estaba bastante sucia pero poco a poco las manchas y otros bichos incrustados han ido desapareciendo y al cabo de 2 horas la moto relucía como nueva, jijiji.

Es mi afición, pasión y diversión. Cuando la monto me siento libre. Aún me queda mucho camino por recorrer con ella, me ayudará a coger experiencia sobre las dos ruedas y así poder pasar niveles superiores para poder dominar motos más potentes... Cuando me miro otra no sé si se pondrá celosa, pero es que hay cada una rodando por las calles que...buf.

Aprender (Mudado) (08/03/2006)

Ya lo dice el refrán, "nuca te acostarás sin saber una cosa más". Pero que vas a aprender mañana?, y no menos importante, de donde o quién lo vas a aprender?. El conocimento no sabe de edades ni memeces de ese tipo. Me encanta aprender, aúnque hable por los codos y no me calle ni debajo del agua siempre intento escuchar, nunca se sabe si la próxima frase que oirás será crucial.

También se puede aprender poco a poco, como últimamente estoy haciendo con respecto a la música. Mis gustos musicales siempre han sido bastante "standards" pero últimamente estoy descubriendo nuevas cosas. En casa es mi hermano pequeño quien sabe de eso y tiene una carpeta compartida en su ordenador llamada "Lu milló" (algo así como "Lo mejó" en castellano) donde pone lo que más le gusta. Sumando dicha carpeta y la que tengo en mi portátil creo que tengo una buena lista de reproducción.

Otro del que aprendo de música és mi amigo G., con quien últimamente he recuperado lazos destrenzados por el olvido durante tiempos ya pasados (en algun otro momento ya colgaré un post hablando de él, se merece uno y mil!!). A él le va el SKA, reagge, jazz, etc... Últimamente me lleva a unos conciertos guapísimos, él último, el de Jabier Muguruza era muy íntimo y cercano, tranquilo. Pero normalmente vamos a la S.Z. donde tocan grupos de todos los estilos y prestigios. Ver al que fue considerado (no sé si aún lo és) mejor trombonista del mundo hacer un solo a metro y medio de mí, sin vallas en medio y que se baje entre el público a tocar no tiene precio. Que vengan los "sin papeles", nos dediquen una canción y al finalizar el concierto mantener unas palabras con ellos, impagable.

Recuerdo al saxofonista de "The Kingston Kitchen", un tío joven, tocar un saxo de color mate por el paso de los años. Se me pusieron los pelos de punta. Cuando bajaron del escenario y cruzaron entre el público para ir al camerino (o lo que tengan en la S.Z.) mis aplausos le siguieron, se paró, se giró, me miró, agachó la cabeza como saludando y entre los gritos y aplausos leí de sus labios "thank you very much". Sin palabras.

Me dejo muchos momentos vividos en estos últimos meses de mi nueva vida pero sólo quería expresar mi agradecimiento.

Gracias a los dos por ayudarme a aprender.

Gracias a cualquiera que me haya enseñado lo mas mínimo, gracias por ayudarme a crecer, mil gracias a tod@s.

Faré el que em doni la gana. (Mudat)(07/03/2006)

Em sents L.M? Et vaig dir que estava penedit i que acatava els teus desitjos i t'oblidaria. Sí, estic penedit que hagis tancat el teu blog per culpa meva, però et vas precipitar, no l'haguera llegit, per això et vaig demanar permís. Si no t'ho haguera preguntat, tot això no haguera passat. Em vas dir que t'oblidés, no, faré el que em doni la gana.

No es pot ser bo, això em passa per massa bo, hauria d'haver tancat el puto explorador, sense llegir el teu blog i no dirte'n res. Veus, sense llegir-lo, que és el que vaig fer. I ja torno a ser massa bo.

Ja no et trucaré ni res, com si no existissis, però no t'oblidaré, tot i la nostra recent nascuda amistat he pogut aprendre molt de tú, no estava preparat per a coneixer-te, no em pensava que hi haguéssin persones així. Bé no passa res, el destí ens conduirà pels nostres respectius camins. Jo no estic enfadat amb tu i sé que no vaig fer res dolent, ja et vaig dir que vaig descobrir el teu blog per casualitat i al moment el vaig reconèxer, no pel contingut, sinó pel nom i perquè a sobre el firmaves amb el teu nick de sempre (bé, amb una petita variació)`. A quí se li acud? A més saps que soc informàtic i que puc aplicar els meus coneixements, cosa que no vaig fer. Et torno a repetir que van ser dos clicks que em van fer ensopegar i caure.

Sento que n'esborréssis tot el contingut, el meu missatge era ben clar: "Em dones permís per llegir-lo? Si em dius que no, me n'oblidaré completament". Saps què és demanar permís? primer es pregunta i després, segons la resposta, s'actua d'una manera o d'una altra; això si un és respectuós, cosa que crec que sóc. Només conèixes la meva part curiosa, insaciable sempre de nova informació. El teu passat no m'interessa gens, si me'l vols explicar me l'expliques i sinó, tu mateixa, que per això és teu. Del meu només en saps una petita part i perquè jo te l'he volgut explicar. El que no coeixes és la meva part de persona respectuosa. De la mateixa manera que valoro la meva intimitat, valoro que els demés tinguin la seva i de cap de les maneres haguera violat el teu espai. Però tu que et creus? Ja t'ho vaig dir que et quedava molt per conèixer. A mí també, al veure la teva reacció tan radical me'n vaig donar compte. Em sap greu.

La veritat és que m'agradaria molt poder fer créixer la nostra amistat però et deixaré en pau, no faré meves les teves lliçons ni esborraré tots els nostres mails (vaig estar a 1 sol click de fer-ho, fins que vaig pensar en aquest text).

Crec que si vols alguna cosa saps com posar-te en contacte amb mí, espero que et passi l'enfado i que la ràbia que sents contra mi es vagi reduïnt poc a poc com la boira enmig d'un dia assolellat.

No et puc oblidar, no m'has fet res, no compleixes els requeriments mínims per ser oblidada. Per mí continues sent la meva amiga i si em demanes un cop de mà com vas fer un dia gustosament t'ajudaré, sense tenir en compte els moments de podrit que em vas fer sentir al llegir les teves contundents paraules, tot i que , com et vaig dir, així ho preferia.

Les idees continuen passant a velocitat vertiginosa pel meu cap i em deixo de dir-te coses.

....

m'han interromput per sopar, però m'ha anat bé, s'he despertat la meva part malpensada. Potser tenies ganes de donar-me la patada perquè sóc un pesat i has trobat el motiu perfecte per fer-ho, jo crec que no, que t'he fet mal, però la meva part dolenta em diu això.

Vas exercir el paper de jutge, jurat i botxí. No em vas deixar exposar la meva tesi a temps i em vas condemar a oblidar-te. Recorro la sentència i faré el que em doni la gana. Espero que algun dia em toquis l'espatlla a la S.Z., on ens vam conèixer i únic lloc on probablement coincidirem en un futur proper i pugui explicar-me. Potser o faré jo, no ho sé, espero reunir tot el valor necessari.

Espero que el temps, amb tota la seva immensitat i poder, posi les coses al seu lloc. Potser sóc massa egoïsta i és així com han d'estar, no ho sé.

D'es de la meva intimitat t'envio una abraçada que no et donarà caliu i un petó que no sentiràs.

P.D.: Aquí, en aquest blog, si esborres un missatge, no es perd. Només desapareix dels ulls dels altres. Aquí no hagueres perdut tot allò que era tan important per a tú. Et demanó disculpes de nou.

¿Por qué me llamas? (Mudado)(06/03/2006)

Lo nuestro se acabó, te respeto y te admiro muchísimo, pero llegó a su fin. Odio oírte llorar, es superior a mí, cada vez que lo haces me hundes en las profundidades más oscuras de mi ser. Yo también te hecho de menos y siempre formarás parte de mí, fueron muchos años juntos, pero lo nuestro estaba condenado desde hacía tiempo, no esperaba el momento pero lo veía venir.

No pienses que no me afecta, tú lloras y expulsas tu tristeza, tus sentimientos. Yo no, ya me conoces, me lo guardo todo hasta que no puedo más y rebiento. Me gustaria que las cosas hubiesen ido de otra manera pero no controlamos el destino.

Debes hacer tu vida, tu nueva vida, no la desquicies por querer ponerla otra vez junto a mí. No valgo tanto, lo mejor de nosotros eras tú. Déjame en paz, aún estando borracho revoloteas por mi mente constantemente, no me llames.

No quiero saber de tu vida si no és por algún capricho del destino que coquetea con todos nosotros.

No, no te odio. Sólo te lo digo para herirte, para que me odies tú a mi y dejes de quereme, de llamarme, para que retomes tu nuevo camino. Recuerda que lo importante no es conocer el camino, sinó andar el camino (Morpheo, Matrix). Como vees sigo usando las frases que más me han marcado, como siempre. Tú odiabas cuando te las decía. Doblabas la mandíbula dejando entrever tu dentadura.

No llores más por mí, busca algo mejor que hacer, cualquier cosa és mejor, hasta lo más trivial. Yo también lloré por tí en su momento, tanta tristeza era demasiada presión en mi corazón, tú no lo viste y quizás por eso no me crees pero me da igual. Sabes que nunca te he mentido y que no tengo pelos en la lengua.

Sí, quizás esté perdido, sin rumbo, desorientado. Déjame, cuando la tormenta pase ya sabré a donde ir. Conoces bien mi sentido de la orientación, el sol o las estrellas son lo único que necesito, pero antes el cielo tiene que estar despejado. De momento nado en un mar de alcohol que no parece suficiente ritual para archivar tus recuerdos. Y digo archivar poqué eso es lo que voy a hacer, no voy a quemar nada, si soy como soy és, en parte, gracias a tí. No quiero olvidarte, pero sí quiero que al hacerlo se me dibuje una sonrisa en vez de que se me encoja el corazón.

Camina, por favor.

Si bebes no conduzcas (Mudado) (05/03/2006)

Vaya liada la de anoche, litros y litros de alcohol como desde hacía ya mucho tiempo pasaron por mi garganta. Un colega me llamó para ir a ver el futbol y después salir por ahí. ¿futbol?, pero si a mi no me gusta...

"Bueno", pensé, "la compañía supera al fútbol". Estuvimos tomando unas tapitas y tal y después nos fuimos de baretos.

No se puede salir con esos, jajaja, una cerveza detrás de otra, unas de trago y otras no, calimocho, sangría, cada vez mi umbral de visión se iba difuminando más.

En un bar nos encontramos con mi grupo de amigos habitual, al ver como iba yo le dijeron a mi colega: "No dejes que coja el coche" a lo que él respondió: "Hoy se viene a dormir a mi casa."

Perfecto, me he levantado sin resaca. Raro, con todo lo mezclado....jejeje.

Lo dicho, que no mezcléis alcohol y coche. A mi de momento me va bastante bien.

Jabier Muguruza (Mudado)(04/03/2006)

Ayer estuve de conciertos, el plato principal para nosotros era la actuación de Jabier Muguruza, ex-componete de Kortatu que se ha pasado a cantautor. Un concierto minimalista, muy íntimo. Jabier nos presentaba su último trabajo, cantado en vasco.

Éramos una 60 personas en un local pequeñito, me tocó estar de pié.

No me enteré de nada ya que cantaba en euskera pero el cantante nos hacia una pequeña introducción antes de cada tema. Un guitarrista y una chica acompañando su voz, qué poco hace falta para poner la piel de gallina.

Después ya nos fuimos a otro local de conciertos donde nos liamos con las cervezas y tal, pero bueno, eso ya és otra historia...

Mi primer mensaje, me estreno (Mudado)

Hola, esta es mi primera entrada en mi nuevo blog. Tenía pensado desde hace unos días crear un blog por motivos que ya contaré un poco más adelante, quería comentarlos aquí pero he encontrado un texto que quiero colgar y lo pondré aquí. Éste será mi rincón privado, he evitado todo tipo de coincidencias con mis otros nicks de sitios de Internet para poner aquí mis pensamientos y miedos sin que se les pueda asociar una cara. Por la falta de tener a alguien con quien poder hablar de lo más profundo, me presento.


Dicen que el universo és equilibrio, cuando algo sube, algo baja. Pues yo intento equilibrar el universo también abriendo este blog ya que por mi culpa otro se ha cerrado.


Al final lo he acabado contando...jejeje. No lo he podido evitar. Pero hasta aquí, supongo que algún día contaré los detalles de lo sucedido, de momento estoy en penitencia.


De todas maneras allá va el texto:


LA VIDA

Después de algún tiempo aprenderás

la diferencia entre dar la mano y

socorrer a un alma,

y aprenderás que amar

no significa apoyarse,

y que compañía no siempre

significa seguridad.


Comenzarás a aprender que los besos

no son contratos, ni regalos,

ni promesas...

Comenzarás a aceptar tus derrotas

con la cabeza erguida y la mirada

al frente, con la gracia de un niño

y no con la tristeza de un adulto

y aprenderás a construir hoy todos

tus caminos,

porque el terreno de mañana es incierto

para los proyectos y el futuro

tiene la costumbre de caer en el vacío.


Después de un tiempo aprenderás

que el sol quema si te expones

demasiado...

Aceptarás incluso que las personas

buenas podrían herirte alguna vez

y necesitarás perdonarlas...


Aprenderás que hablar puede aliviar

los dolores del alma...

Descubrirás que lleva años construir

confianza y apenas unos segundos

destruirla y que tu también podrás

hacer cosas de las que te arrepentirás

el resto de la vida.


Aprenderás que las nuevas amistades

continúan creciendo

a pesar de las distancias,

y que no importa qué es lo que tienes,

sino a quién tienes en la vida,

y que los buenos amigos

son la familia que nos permitimos elegir.


Aprenderás que no tenemos que

cambiar de amigos, si estamos dispuestos

a aceptar que los amigos cambian.


Te darás cuenta que puedes pasar buenos

momentos con tu mejor amigo haciendo

cualquier cosa o simplemente nada,

sólo por el placer de disfrutar su compañía.


Descubrirás que muchas veces tomas a la

ligera a las personas que más te importan

y por eso siempre debemos decir

a esas personas que las amamos,

porque nunca estaremos seguros

de cuando será la ultima vez que las

veamos.


Aprenderás que las circunstancias y el

ambiente que nos rodea tienen

influencia sobre nosotros,

pero nosotros somos los únicos responsables

de lo que hacemos.


Comenzarás a aprender que no nos

debemos comparar con los demás,

salvo cuando queramos

imitarlos para mejorar.


Descubrirás que se lleva mucho tiempo

para llegar a ser la persona que

quieres ser, y que el tiempo es corto.


Aprenderás que no importa a dónde llegaste,

sino a dónde te diriges y si no lo sabes

cualquier lugar sirve...


Aprenderás que si no controlas tus actos

ellos te controlarán y que ser flexible

no significa ser débil

o no tener personalidad,

porque no importa cuan delicada

y frágil sea una situación:

siempre existen dos lados.


Aprenderás que héroes son las personas

que hicieron lo que era necesario,

enfrentando las consecuencias...

Aprenderás que la paciencia

requiere mucha práctica.


Descubrirás que algunas veces,

la persona que esperas

que te patee cuando te caes,

tal vez sea una de las pocas

que te ayuden a levantarte.

Madurar tiene más que ver con lo

que has aprendido de las experiencias,

que con los años vividos.

Aprenderás que hay mucho más

de tus padres en tí de lo que supones.


Aprenderás que nunca se debe decir

a un niño que sus sueños son tonterías,

porque pocas cosas son tan

humillantes y sería una tragedia si lo

creyese porque le estarás

quitando la esperanza.


Aprenderás que cuando sientes rabia,

tienes derecho a tenerla,

pero eso no te da el derecho de ser cruel.


Descubrirás que sólo porque alguien

no te ama de la forma que quieres,

no significa que no te ame con todo

lo que puede, porque hay personas

que nos aman,

pero que no saben como demostrarlo...


No siempre es suficiente ser

perdonado por alguien,

algunas veces tendrás que aprender

a perdonarte a ti mismo.


Aprenderás que con la misma severidad

con que juzgas, también serás juzgado

y en algún momento condenado.


Aprenderás que no importa en cuantos

pedazos tu corazón se partió,

el mundo no se detiene para que lo arregles.


Aprenderás que el tiempo no es algo que

pueda volver hacia atrás,

por lo tanto, debes cultivar

tu propio jardín y decorar tu alma,

en vez de esperar que alguien te

traiga flores.


Entonces y sólo entonces sabrás

realmente lo que puedes soportar;

que eres fuerte y que podrás ir

mucho más lejos de lo que pensabas

cuando creías que no se podía más.


Es que realmente la vida vale

cuando tienes el valor de enfrentarla.
Seguramente alunos de vosotros ya lo habréis leído, pero a mí me dice mucho.
Aún no me he movido por otros blogs, espero encontrar cosas y personajes interesantes, ya que en la vida real és tan difícil...

miércoles, marzo 15, 2006

Mi nueva cueva

Buenas, me acabo de mudar. En mi antigua montaña todo se desprendía y casi no podía ni entrar. Como no tenía mucha cosa iré haciendo la mudanza mientras no se haya derrumbado del todo...